Αν και δεν ήταν κρητικός είχε συνδεθεί με την κοινωνική, πολιτιστική και επιστημονική ζωή της Κρήτης. Ένας κορυφαίος Έλληνας αρχαιολόγος, ο Γιάννης Σακελλαράκης, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών. Ο Σακελαράκης που ταλαιπωρήθηκε το τελευταίο διάστημα από καρκίνο πέθανε σε νοσοκομείο των Αθηνών. Αν και μη κρητικός στην καταγωγή είχε συνδέσει την επιστημονική του και όχι μόνο ζωή με τις ανασκαφές στην Κρήτη ενώ υπήρξε και διευθυντής του αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου.
Ο Γιάννης Σακελλαράκης υπήρξε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης και μέλος της ελληνικής αρχαιολογικής υπηρεσίας από το 1963. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Πήρε πτυχίο από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στην Κρήτη, στο Μουσείο Ηρακλείου, αρχικά ως επιμελητής (1963-1968) κι αργότερα ως διευθυντής του (1980-1987) και στην Αθήνα ως επιμελητής και έφορος των Προϊστορικών Συλλόγων (1970-1980) και υποδιευθυντής (1987-1994) του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Ανέσκαψε τις Αρχάνες, μαζί με τη σύζυγο του Έφη Σακελλαράκη, καθώς και στο Ιδαίον Άντρο και τελευταία στα Κύθηρα και ανακάλυψε την Ζώμινθο.
Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Αμβούργου και Χαϊδελβέργης. Δημοσίευσε πολλά βιβλία και άρθρα, κυρίως για τους πρώιμους πολιτισμούς του Αιγαίου. Έδωσε πολλές δεκάδες διαλέξεις σ' όλο τον κόσμο και έλαβε μέρος σε πλήθος συνέδρια και συμπόσια. Ήταν μέλος πολλών ελληνικών και ξένων επιστημονικών σωματείων. Βραβεύθηκε μαζί με την Έφη Σακελλαράκη από την Ακαδημία Αθηνών και τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τον Ιανουάριο του 2004 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το χρυσό σταυρό του Τάγματος της Τιμής.
ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΗ ΦΙΛΙΑ
Η γνωριμία μου μαζί του κράτησε για ένα πολύ μικρό διάστημα. Ίσως μόνο έναν ή δυο μήνες στην Καστοριά όπου υπηρετούσε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός κι εγώ ως υποψήφιος υπαξιωματικός σιτιστής. Η σύντομη αυτή γνωριμία μας αναπτύχτηκε σε πολύ έντονη και θερμή φιλία, που όπως αρμόζει στα έντονα συναισθήματα, ανεξάρτητα με τον χρόνο, μένουν κολλημένα για πάντα στο μυαλό και την ψυχή. Από τις αφηγήσεις του γνώριζα –χωρίς ποτέ να τη γνωρίσω– και «την εκλεκτή του» όπως την αποκαλούσε Έφη, που όπως αντιλαμβάνομαι μαζί της πορεύτηκε όλη του τη ζωή.
Χαθήκαμε διότι εγώ αμέσως μετά το στρατιωτικό μου αναζήτησα σπουδές και τύχη στα ξένα. Επέστρεψα μετά από πολλά χρόνια. Και εκεί στα ξένα αλλά κι εδώ στην Ελλάδα επανέρχονταν συνεχώς στο μυαλό μου ο παλιός εκείνος φίλος που τα μοναχικά βράδια στη Καστοριά, απήγγειλε με ιδιαίτερη αγάπη το άξιον εστί του Ελύτη.
Η σκληρότητα της ζωής, ο αγώνας επιβίωσης σε μια ξένη χώρα όπως ήταν η Ελλάδα για μένα που έλειψα και αποκόπηκα πολλά χρόνια, η οικογένεια και τα παιδιά ανέβαλαν από μέρα σε μέρα, από μήνα σε μήνα κι από χρόνο σε χρόνο την επιδίωξή μου να βρω και να συναντήσω έναν φίλο που μου ενέπνευσε το αίσθημα της φιλίας τόσο έντονα που ποτέ δεν έφυγε απ’ το μυαλό μου.
Πενήντα χρόνια τώρα. Δεν γνωρίζω πολλά από τα ζητήματα διαίσθησης. Το τελευταίο εξάμηνο έκανα κάποιες πιο έντονες προσπάθειες να τον εντοπίσω. Τον εντόπισα τελικά στον επικήδειο των εφημερίδων. Καλό σου ταξίδι αγαπημένε φιλέ.
Δημήτρης Βασιλειάδης
Πρώην σε πολλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου