Κύναστον

Κύναστον

ο τελευταίος διάσημος ηθοποιός που υποδύεται γυναικείους ρόλους


Για 20 μόνο παραστάσεις, στο θέατρο studio της οδού Μαυρομιχάλη, το Θεατρικό έργο «Κύναστον» του Στέφανου Κακαβούλη.


Ο Κύναστον είναι ο τελευταίος διάσημος ηθοποιός που υποδύεται γυναικείους ρόλους τον 17ο αιώνα στην Αγγλία. Από μικρός βρίσκεται στο θίασο του εραστή και συνεργάτη του Γουίλλιαμ Τζόνσον. Η σχέση των δύο έρχεται σε τελική λήξη, όταν ο δεύτερος αποφασίζει να φέρει γυναίκα – ηθοποιό στο θέατρο του. Ο Κύναστον τον εγκαταλείπει και προστρέχει σε ανταγωνιστικό θίασο, όπου και παίζει μόνο άντρες προκειμένου να σώσει την καριέρα του.


Συντελέστες:

Διανομή:
ΚΥΝΑΣΤΟΝ: Στέφανος Κακαβούλης
ΓΟΥΪΛΛΙΑΜ: Χρήστος Λιακόπουλος

Παραγωγή:
t-short (http://www.t-short.gr/)

Σκηνοθεσία:
Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης (www.t-short.gr/kirhatz)

Σκηνικά – Καλλιτεχνική Δ/νση:
Μιχάλης Τοπκαράς

Κοστούμια:
Μαρία Κωνσταντινίδου

Μουσική:
Δημήτρης Μαραμής (http://www.dimitrismaramis.com/)

Οργάνωση παραγωγής:
Χρήστος Ξηρόγιαννης

Διεύθυνση παραγωγής:
Τζίνα Πετροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη:
Λαμπρινή Παπαδημητρίου

Φωτογραφίες:
Αλέξανδρος Φιλιππίδης

Δημόσιες σχέσεις:
Αντώνης Κοκολάκης



Από 19 Μαρτίου έως και τις 12 Απριλίου 2009, για 20 παραστάσεις.

Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.

Στο studio Μαυρομιχάλη (ένα καινούργιο, μοντέρνο, θέατρο, στην οδό Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια Αθήνα)

Ώρα παράστασης: 22:00

Διάρκεια παράστασης: περίπου 75΄

Κείμενο Συγγραφέα:

Το έργο δανείστηκε πραγματικές φυσιογνωμίες, γνωστές στο θεατρικό τοπίο της εποχής του 17ου αιώνα στην Αγγλία, οι οποίες με μυθοπλαστικό τρόπο συνδέθηκαν, ώστε να εξυπηρετήσουν τον σκοπό του συγγραφέα. Την ανάδειξη της ιστορίας και της τραγικότητας των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Ο Έντουαρτ Κύναστον είναι ο τελευταίος άντρας που υποδύεται γυναικείους ρόλους. Σε μικρό διάστημα έχει καταφέρει να κερδίσει το θαυμασμό των θεατών και των δύο φύλων για την ικανότητά του να πείθει σαν γυναικεία φιγούρα. Ο θιασάρχης και ηθοποιός Γουίλιαμ Τζόνσον έχει κληρονομήσει το θέατρο από τον ιδρυτή του και πατέρα του που φέρει το ίδιο όνομα. Η ιδέα ότι θα ενδώσει ο βασιλιάς στην εισβολή της γυναίκας στο θεατρικό τοπίο τον βρίσκει σύμφωνο και παίρνει την απόφαση να ρισκάρει για λόγους φιλοδοξίας και εκσυγχρονισμού την μακροχρόνια σχέση του με τον Κύναστον. Ο τελευταίος βλέπει την απειλή που επιφυλάσσει μια τέτοια εξέλιξη και η αντίδραση του είναι απόλυτη και ακραία. Οι δύο άντρες έρχονται σε ρήξη θέτοντας σε κίνδυνο το παρελθόν που τους ήθελε μαζί από τα παιδικά τους χρόνια σαν αδέλφια, συναδέλφους, συμπρωταγωνιστές και εραστές.

Η διαμάχη τους λειτουργεί σαν αφορμή για να θιχτεί ένα καίριο ζήτημα που αφορά την τέχνη. Ο Γουίλιαμ εκφράζει την άποψη της αναπαραστατικής τέχνης, που θέλει τα πράγματα να δείχνονται και να λέγονται καθαρά στον δέκτη, ενώ ο Κύναστον είναι φορέας της ιδέας στην οποία το όνειρο κι η ψευδαίσθηση είναι απαραίτητα συστατικά ενός έργου τέχνης. Το έργο πρέπει κυρίως να σημαίνει.

Η είσοδος της γυναίκας στη σκηνή μπορεί να τερμάτισε τη μαγεία τής μεταμόρφωσης και της φαντασίωσης που χάριζε ο Κύναστον μέσα από την άρτια τεχνική του αλλά αποτελεί επανάσταση για την ιστορία του θεάτρου καθώς μέσω του ρεαλισμού φέρνει τα δρώμενα πιο κοντά στην πραγματικότητα άρα και στη ζωή. Σήμερα αυτή η μεγάλη αλλαγή φαντάζει λίγο ειρωνική μιας και βλέπουμε να κλωνίζεται η παντοδυναμία του ρεαλισμού που άντεξε τόσους αιώνες. Νέες ερευνητικές τάσεις συνεχώς ξεπετάγονται, θέλοντας να φέρουν κάτι καινούργιο και πρωτοποριακό. Μια ακόμα εποχή τελειώνει, αφήνοντας ένα θολό τοπίο πειραματισμού στην καινούργια και ίσως νέους «Κύναστον» να βλέπουν το θάνατο της δικής τους τέχνης. Ας αφήσω τον ίδιο, λοιπόν, να τους παρηγορήσει με μια φράση του από το έργο. «Αυτά έχουν οι πρωτοπορίες. Παλιώνουν εύκολα!»