«Το παράθυρο» του Γιάννη Ρίτσου στην αλβανική γλώσσα

«Το παράθυρο» του Γιάννη Ρίτσου (πρώτη φορά στην αλβανική γλώσσα και πρώτη παρουσίαση ποιήματος - μονολόγου στην αλβανική γλώσσα του ποιητή Γιάννη Ρίτσου στην Ελλάδα) σε απόδοση - μετάφραση: Φρίντα Μπεντάη και ερμηνείας Ένκε Φεζολλάρι, ένας από τους τρεις ερμηνευτές από το «ένας στους δέκα» σε κείμενο και σκηνοθεσία Λαέρτης Βασιλείου που παίχτηκε με επιτυχία…
work in progress με devised στοιχεία στα πλαίσια του Φεστιβάλ Μονολόγων για τα 100 χρόνια του Ρίτσου που διοργανώνει το Θέατρο «ΣΥΝ ΚΑΤΙ» σύνολο τέχνης (η ποίηση του Ρίτσου, η γλώσσα και ο σοσιαλισμός, ο έρωτας και ένα παράθυρο).


Μόνο για δυο παραστάσεις:

Τρίτη 22 και Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου στο Θέατρο ‘‘Έναστρο’’ στις 22.30

Μπουμπουλίνας και Δεληγιάννη 19 Εξάρχεια
(πίσω από το Αρχαιολογικό Μουσείο)

Κρατήσεις θέσεων τηλ. 210 7249638

Μετάφραση: Φρίντα Μπεντάι
Σκηνοθεσία: Ελένη Αγγελοπούλου + Ένκε Φεζολλάρι
Κοστούμι: (theia) Θεοδώρα Προβοπούλου
Σκηνικό: Ήρα Σπαγαδώρου
Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρρού
Βίντεο: Άννα Σωτηριάδου
Επικοινωνία - οργάνωση: Φαίη Πανουσοπούλου

Ερμηνεύει ο Ένκε Φεζολλάρι

Στο έργο (που έχει τη μορφή ενός ποιητικού θεατρικού μονολόγου) ο άντρας την ώρα του δειλινού στέκει μπρος στο ανοιχτό παράθυρο και απευθύνεται στον παλιό του φίλο που μένει στο πλάι σιωπηλός. Μιλά για αυτά που βλέπει. Τη ζωή και τους ανθρώπους έξω, τον κόσμο πέρα, τη θάλασσα, τον ουρανό το φεγγάρι. Αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, όπως καθρεφτίζεται στο τζάμι του παραθύρου ή στα μάτια των περαστικών. Βλέπει στοχαστικά τον κόσμο γύρω του και τον κόσμο μέσα του. Η ματιά του αγκαλιάζει το μικρό σύμπαν της κοινωνίας των ανθρώπων, το απέραντο κοσμικό σύμπαν, αλλά και το επίσης απέραντο σύμπαν της ψυχής του.

Ο ποιητής είδε και ερμήνευσε αυτήν την πραγματικότητα, μέσα από το δικό του "παράθυρο". Το παράθυρο της ποίησης. Και δεν είναι τυχαίο, ότι το έργο του αυτό, προτάσσεται μέσα σε μια ποιητική συλλογή με τον γενικό τίτλο "Η τέταρτη διάσταση". Μ' άλλα λόγια η ποιητική διάσταση του κόσμου. Σ' αυτήν την περιοχή δεν ισχύουν τα συμπεράσματα ενός συλλογισμού της τυπικής λογικής. Εκεί κυριαρχεί η ποιητική αλήθεια, όπου η ομορφιά είναι αξίωμα που δεν επιδέχεται αποδείξεις. Ο ίδιος ο ποιητής θα μας το πει πιο απλά και πειστικά... "τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να το δείξεις περήφανα και να το τραγουδήσεις..."