Ελένη Ρουφάνη: Κρυφτό Μέσα Στα Χρώματα

ΕΛΕΝΗ ΡΟΥΦΑΝΗ

Κρυφτό μέσα στα χρώματα

Ζωγραφιές: Ελένη Ρουφάνη

(σειρά: Χρωματιστές ιστορίες, από 8 ετών, σελ.: 80, τιμή: 8,50 €,

ISBN: 978-960-04-3840-6, Νοέμβριος 2008)





Η Χριστίνα κι ο Πέτρος είναι δυο αδέλφια που τσακώνονται συνέχεια. Μέχρι που μια νύχτα τα όνειρά τους ζωντανεύουν σαν σε παραμύθι. Η Χριστίνα ανακαλύπτει το θυμό και τη μοναξιά του αδελφού της ταξιδεύοντας μέσα στις ζωγραφιές του. Μια πασχαλίτσα, κρυμμένη στον κήπο της ομορφότερης εικόνας, τη βοηθάει να μπει στο σπίτι όπου κατοικούν οι κρυφές του επιθυμίες. Από το δικό του κρεβάτι ο Πέτρος πετάει στ’ αστέρια. Χοροπηδώντας από πλανήτη σε πλανήτη, θα ανακαλύψει ότι ο θυμός δε σκοτώνει την αγάπη, ενώ ένα αλλόκοτο πλάσμα θα του δείξει πως δε χρειάζεται να είναι όλοι ίδιοι για να χαρούν τη μυρωδιά μιας αγκαλιάς. Όταν ξυπνήσουν τα δυο αδέλφια, ελεύθερα πια να τσακώνονται και ν’ αγαπιούνται, θα ζωγραφίσουν μια οικογένεια για την πασχαλίτσα.

Ένα χρωματιστό παραμύθι πέρα για πέρα αληθινό, για τα παιδιά και για τους γονείς που αναζητάνε τη δύναμη της σχέσης τους μέσα απ’ τις διαφορές του χαρακτήρα τους.


Ελένη Ρουφάνη: Γεννήθηκα τον περασμένο αιώνα στην Αθήνα. Πριν καλά καλά γίνω είκοσι χρονών, κλείδωσα σ’ ένα συρτάρι τα χρώματα και τα πινέλα μου και αποφάσισα να καταλάβω γιατί αυτό με στενοχώρησε τόσο. Έτσι, σπούδασα ψυχολογία και κοινωνιολογία. Δεν ήταν όμως καθόλου εύκολο να βγάλω συμπεράσματα και συνέχισα να σπουδάζω – μέχρι την Αμερική έφτασα. Όταν γύρισα, είχα ένα χαρτί που έγραφε ότι ήξερα αρκετά πράγματα για να γίνω δασκάλα σε μεγάλα παιδιά. Αυτό έκανα, αλλά μάλλον επειδή δε με έπαιζαν οι μαθητές μου στενοχωριόμουν. Άρχισα τότε να δουλεύω στη διαφήμιση. Έλεγα στον κόσμο τι ωραίο που είναι το ένα και το άλλο, για να το αγοράσει. Ούτε εκεί όμως μπορούσα να παίζω όπως ήθελα με τις λέξεις και τις εικόνες, γιατί το σημαντικό ήταν πόσο περισσότερα πράγματα θα πουλούσαν. Έκανα κι άλλες δουλειές, μέχρι και στο ραδιόφωνο διάλεγα τραγούδια και τα έβαζα να πουν τις ιστορίες τους μαζί με τις δικές μου. Και πάντα είχα το ίδιο παράπονο. Κλείστηκα λοιπόν στο σπίτι μου και διάβαζα κείμενα και βιβλία ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο, που είχαν ζήσει στενοχώριες σαν τη δική μου. Μετέφρασα μάλιστα και ένα δύο στα ελληνικά, μήπως καταλάβω πώς καταφέρνουν και παρηγορούνται. Κι έτσι άρχισα σιγά σιγά να γράφω τα δικά μου παραμύθια για μεγάλους. Δε θα το πιστέψετε, αλλά ούτε τότε ήμουν ευχαριστημένη. Έπαιρνα πολύ στα σοβαρά τις λέξεις και τον εαυτό μου, μάλλον γιατί σ’ εκείνο το συρτάρι δεν είχα κλειδώσει μόνο τις ζωγραφιές μου… Κι ύστερα, πολλά χρόνια από τότε, όταν όλα έμοιαζαν σκοτεινά και βαρετά, αντί να κλάψω, ξανάπιασα τα πινέλα μου. Μάζεψα άτακτες σκέψεις από τα όνειρα κι από τα παιδιά μου, τις ανακάτεψα με νεραϊδόσκονη, γίνανε λέξεις χρωματιστές, κι είπα να τις μοιραστώ με όποιον έχει όρεξη να παίξει μαζί τους.