Σχετικά με το άρθρο για την Βυζαντινή Ιερά Εξέταση

Αγαπητοί μου φίλοι

Ήθελα να σας συγχαρώ για το περιεχόμενο της ιστοσελίδας σας το οποίο είναι πάντα προσεγμένο και αξιόλογο.

Μία μικρή ένσταση μόνο: Το άρθρο για την Βυζαντινή Ιερά Εξέταση!

Όποιος το διαβάσει, θα απορήσει, αλλά θα καταλάβει συγχρόνως για ποιον λόγο δεν υπήρξε ποτέ Βυζαντινή ιερά Εξέταση!

Καταρχάς, να αναφέρω το κυριότερο:

Όταν κάποιος φτάσει στο τέλος του κειμένου, στη ΒΙΛΙΟΓΡΑΦΙΑ, το μόνο που μπορεί να σκεφτεί είναι γιατί έχασε τον χρόνο του με την ανάγνωση. Είναι ποτέ δυνατόν, σε ένα θέμα που αφορά το Βυζάντιο, να χρησιμοποιούνται ως βιβλιογραφία, συγγράμματα όχι μόνο δηλωμένων φανατικών εχθρών του χριστιανισμού και του Βυζαντίου σε τέτοιο ακραίο βαθμό που να θυμίζουν τον ξεπερασμένο πλέον Γίββωνα (συγγραφέα πριν 250 χρόνια), αλλά επίσης έργα μη αναγνωρισμένων και μη καταχωρημένων στην ειδική βιβλιογραφία ανθρώπων;

Μαρίνης!!!

Οι "ρασοφόροι" του Αγγελίδη!,

Λιλή Ζωγράφου και "Αντιγνώση"!

Ρασσιάς!!!

Ρούσσος!!!

Karlheinz Deschner!!!!!!!

κλπ;

Σε ποια εξειδικευμένη βιβλιογραφία υπήρξαν ποτέ τα ονόματα αυτών; Σε ποια ειδικά περιοδικά δημοσιεύτηκαν και αναγνωρίστηκαν οι μελέτες τους επάνω στο Βυζάντιο και τον Χριστιανισμό; Ποιοι διεθνώς αναγνωρισμένοι ιστορικοί του Βυζαντίου ανέφεραν ποτέ αυτούς τους ανθρώπους και τα έργα τους;

Έργα τραγικά, πλήρως αντιεπιστημονικά! Για παράδειγμα, ο Ρασσιάς δημοσίευσε τρία τεύχη με υβρεολόγια κατά του χριστιανισμού, χωρίς να αναφέρει μέσα ούτε καν τις πηγές του! Τα ίδια περίπου ο Ρούσσος, γνωστός παραχαράκτης κάθε τι που έχει σχέση με τον Χριστινισμό. Τα ίδια και ο Karlheinz Deschner, ανύπαρκτος στην σχετική βιβλιογραφία εδώ και 20 χρόνια, απ' όταν δημοσίευσε τον πρώτο τόμο του!

Εάν η συγγραφέας έβαζε τη βιβλιογραφία στην πρώτη σελίδα του κειμένου, δεν θα υπήρχε άνθρωπος να κάτσει να διαβάσει το υπόλοιπο.

Και φυσικά η τραγικότητα της βιβλιογραφίας, φαίνεται και μέσα στο κείμενο.

Οι συγγραφείς αυτοί γνωρίζουν φυσικά ότι η Ιερή Εξέταση δεν ήταν όργανο της Εκκλησίας, αλλά της Πολιτείας! Αυτό το γνωρίζουν οι "συγγραφείς" αυτοί, αλλά δεν επισημαίνεται πουθενά στο κείμενο διότι στη βιβλιογραφία που αναφέρεται, αποκρύπτεται συστηματικά! Αυτοί οι συγγραφείς ονομάζουν "Θεοκρατία" το Βυζάντιο, για να συνδέσουν με τον ύπουλο αυτό τρόπο την Πολιτεία με την Εκκλησία, ενώ είναι στους πάντες γνωστό ότι στο Βυζάντιο υπήρξε ΠΑΝΤΑ και ΜΟΝΟ Ρωμαϊκό δίκαιο! Δεν υπήρξε ποτέ "Ιερά Εξέταση" στο Βυζάντιο! Είναι τραγικό να μπλέκει κάποιος την Εκκλησία με την Πολιτεία, η οποία ουδέποτε έδρασε ή σκέφτηκε αποκλειστικά Χριστιανικά και η οποία ουδέποτε υιοθέτησε το Ευαγγέλιο ως βάση του Νόμου της, ο οποίος παρέμεινε Ρωμαϊκός μέχρι το τέλος!

Και φυσικά, σε κάθε γραμμή του κειμένου αναφέρονται διώξεις όχι της Εκκλησίας, αλλά της ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ κατά των αιρετικών, διώξεις που σκόπευαν στη διατήρηση του Ομοδόξου, όπως ακριβώς γίνονταν στο ειδωλολατρικό ρωμαϊκό κράτος κατά των χριστιανών, εφόσον θεωρούνταν επικίνδυνο να διαχωρίζεις τη θέση σου από τη βασική γραμμή της αυτοκρατορίας, λόγω συμμαχίας με τους αντιπάλους και τις απώλειες της πολύτιμης ειρήνης και των εδαφών. Πόσες φορές άλλωστε δεν αναφέρεται από τους στρατευμένους συγγραφείς η "δίωξη" των Παυλικιανών! Η οποία λέξη "δίωξη" δεν έχε ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα, εφόσον οι Παυλικιανοί ήταν ΣΤΡΑΤΟΣ κανονικός, ο οποίος έσφαζε και λεηλατούσε τους βυζαντινούς πληθυσμούς στα σύνορα της αυτοκρατορίας! Οι Παυλικιανοί είχαν στρατιωτικές κοινότητες και έναν σκληρό και αξιόμαχο στρατό και η ήττα τους ήταν απαραίτητη πολεμική σύρραξη για την επιβίωση των ανυπεράσπιστων πληθυσμών!

Αλλά επίσης, η πολιτεία δίωξε σκληρά και την ορθόδοξη Εκκλησία πολλές φορές και τους Ορθοδόξους.

Οι βυζαντινοί αυτοκράτορες Κωνστάντιος και ο Ουάλης, επέβαλαν σκληρές και αιματηρές διώξεις στους ορθοδόξους για να επιβάλουν τον Αρειανισμό. Κανείς ποτέ από τους στρατευμένους συγγραφείς δεν αναφέρει ότι το μόνο όφελος που είδε η Ορθοδοξία από την ίδρυσή της μέχρι και τον Μ. Θεοδόσιο, ήταν η ανεξιθρησκεία του Μ. Κων/νου! Ο οποίος προς τα τέλη της ζωής του άρχισε να πιέζει προς όφελος του Αρειανισμού και μετά ανοιχτά πια άρχισαν οι διώξεις του Κωνσταντίου και του Βάλη. Άλλωστε, οι ίδιοι κύκλοι καταλογίζουν στην Εκκλησία και τον ...Αλάριχο, τον φανατικό Αρειανιστή που επιτέθηκε αρχικά στην Κων/πόλη, και μετά λεηλάτησε το άλλο κέντρο της ορθοδοξίας τότε, τη Ρώμη!

Όταν αναφερόμαστε σε διώξεις αιρετικών, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτοί είχαν ευθύνη για τη διάσπαση του ίδιου του Κράτους. Όταν οι Αρειανιστές συμμαχούσαν με τους Ειδωλολάτρες κατά των ορθοδόξων, καταστρέφοντας και ερημώνοντας ολόκληρες περιοχές και χωριά, θα πρέπει να κατανοηθεί ότι ο ρόλος της βίας είχε δυστυχώς μιαν άλλη προοπτική στην εποχή εκείνη. Αν δεν υπήρχε αντίδραση, η ερήμωση θα ήταν ολοκληρωτική. Δεν υπήρχε το κράτος με την έννοια που γνωρίζουμε σήμερα και η αντίδραση ήταν δεδομένη. Μετά το καθεστώς βίας των αρειανιστών και των ειδωλολατρών επί Κωνσταντίου, Βάλη και Ιουλιανού, και μετά το κίνημα κατάληψης της εξουσίας από τον Αρβογάστρη, είναι αδιανόητο να μιλάει κανείς για διώξεις αιρετικών από τον Θεοδόσιο! Εδώ μιλάμε για πραγματικό ΠΟΛΕΜΟ επιβίωσης. Αν κανείς θέλει να ξεκινήσει μια συζήτηση για το πρόβλημα του κακού, και για τους λόγους που κάποιος που ενώ δέχεται ως ορθά τα διδάγματα του χριστιανισμού δεν μπορεί να κάτσει να σφαχτεί ο ίδιος και η οικογένειά του, ας την ξεκινήσει. Έτσι είναι όμως. Και ας μην έχουμε εύκολες απαιτήσεις, αλλά κατανόηση. Το όριο του "κάθομαι να με σφάξουν", είναι το όριο του ίδιου του Χριστού. Ένα πρότυπο αγιότητας σπάνιο. Δεν είναι δυνατό να θεωρείται δίκαιη κρίση αποδοχής του χριστιανισμού, το γεγονός ότι κάποιος αντέχει ή όχι να πεθάνει προκειμένου να μην αντιδράσει στη σφαγή του! Αυτό θα ήταν απαράδεκτο. Υπήρξαν οι άγιοι Μάρτυρες που το κατάφεραν, αλλά για τους περισσότερους το αίσθημα της αυτοσυντήρησης ή προστασίας των οικείων, είναι πανίσχυρο. Δεν μπορεί να γίνονται κρίσεις επί του καναπέ, όπως παρουσιάζονται στο εν λόγω κείμενο της συγγραφέως.

Και φυσικά, πιέσεις και διώξεις άσκησαν στην Ορθοδοξία πολλοί βυζαντινοί αυτοκράτορες, όπως ο Βασιλίσκος που θέλησε να επιβάλει τον Μονοφυσιτισμό, ο Ζήνων που θέλησε να υποτιμήσει και παραμερίσει την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, ο Ιουστινιανός που θέλησε να επιβάλει τον Αφθαρτοδοκητισμό, ο Ηράκλειος που θέλησε να επιβάλει τον Μονοθελητισμό. Αλλά ακόμη και η σφαγή από τον Μ. Θεοδόσιο των 10.000 ανθρώπων, περιελάμβανε ένα τεράστιο αριθμό ορθοδόξων, διότι οι πηγές μαρτυρούν ότι ήδη η Θεσ/νίκη ήταν μια σχεδόν ολοκληρωτικά Ορθόδοξη πόλη.

Επίσης, διώξεις άσκησαν οι εικονομάχοι βυζαντινοί αυτοκράτορες που θέλησαν να επιβάλουν το δόγμα τους με σκληρές αιματηρές διώξεις 120 χρόνων. Περίφημες είναι οι διώξεις και τα εγκλήματα του "Κοπρωνύμου", ο οποίος ήταν ικανός στρατηγικά, όμως η βία και οι σφαγές που επέφερε είναι συντριπτικές, και κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει σοβαρές τις "κρίσεις" των Ρασσιά ή άλλων, που αποκρύπτουν τις σφαγές και λένε ότι ονομάστηκε Κοπρώνυμος επειδή δήθεν "τα έβαλε" με την Εκκλησία! Και για να το καταφέρουν αυτό, επιλεκτικά θεωρούν "υπερβολικές" ή αποκρύπτουν τις πηγές για τις σφαγές του, ενώ αν κρίνουν πως τους βολεύει, θεωρούν ότι οι ίδιες ακριβώς πηγές λένε την αλήθεια! Πέρα φυσικά ότι την βιαιότητα του καθεστώτος του Κοπρωνύμου την αναγνωρίζουν και οι σημερινοί ιστορικοί.

Τελικά, δεν υπάρχουν θεσμοθετημένα όργανα στην ορθόδοξη Εκκλησία όπως υπήρχαν στην Ρωμαιοκαθολική, τα οποία να μεριμνούσαν για βασανιστήρια ή διώξεις των αιρετικών. Η νομοθεσία που παρουσιάζεται στο κείμενο, θα πρέπει κάποιος να ενημερώσει ότι αποτελεί νομοθεσία της ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ! Αν κανείς μελετήσει τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας, που αποτελούν και μια επίσημη έκφρασή της, δεν θα δει ΠΟΥΘΕΝΑ διώξεις ούτε για τους μεγαλύτερους σφαγείς της, τους ειδωλολάτρες. Πουθενά δεν αναφέρεται το παραμικρό για βίαιο εκχριστιανισμό των ειδωλολατρών τους οποίους μάλιστα, με ομολογία του Ιουλιανού, οι χριστιανοί περιελάμβαναν στις φιλανθρωπίες τους! Παρά τους θανάτους που είχε προκαλέσει το καθεστώς τους.

Η απόσταση της Πολιτείας από την Εκκλησία φαίνεται και από τις παρεμβάσεις σε όλα σχεδόν τα εκκλησιαστικά γεγονότα από τους αυτοκράτορες. Η Εκκλησία, ως λαός και κλήρος, ένα μόνο κράτησε ανέπαφο, πολλές φορές με αίμα, το Ορθόδοξο δόγμα και τα Μυστήρια. Οι διώξεις και Πατριαρχών ακόμα, ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Το βυζαντινό-ρωμαϊκό κράτος προέβλεπε όλες τις διώξεις που προέβλεπε το ρωμαϊκό δίκαιο. Η Ορθοδοξία επιλέχθηκε ως ο ενωτικός κρίκος της αυτοκρατορίας επειδή επικρατούσε ανυποχώρητος εξαναγκάζοντας τους διώκτες του στο διάταγμα των Μεδιολάνων. Και γνωρίζουμε καλά ότι πάρα πολλές φορές οι αυτοκράτορες ουδεμία σχέση είχαν στην πράξη με χριστιανούς.

Αλλά είναι επίσης τραγική παρανόηση να παραποιείται ο χριστιανισμός και η μετάνοια και η αγιότητα. Ο ληστής ο οποίος πήγε στον παράδεισο, για να σταυρωθεί, ήταν εγκληματίας. Το ζήτημα στην αγιότητα δεν είναι η ζυγαριά των έργων σου, αλλά η δύναμη της μετάνοιας ακόμη και την τελευταία στιγμή της ζωής σου. Μπορεί στην ηθικιστική κοινωνία μας, η δυνατότητα να έχει σωθεί π.χ. ο Χίτλερ, να μοιάζει αδιανόητη, όμως ο Χριστός προσέφερε την δυνατότητα της μετάνοιας σε ΟΛΟΥΣ μας. Τουλάχιστον, αυτός είναι ο Χριστιανισμός. Αν κανείς διαφωνεί, δικαίωμά του, δεν έχει όμως δικαίωμα να τον παραποιεί, και να θεωρεί ότι οι αυτοκρατορικές διαταγές μπορούν να στερήσουν από τον αυτοκράτορα ως άνθρωπο να μετανοήσει έστω και στο τέλος της ζωής του.

Τέλος, θα έλεγα ότι προφανώς η συγγραφέας έχει ταχθεί ιδεολογικά με τον νεοπαγανισμό, το πρόβλημα όμως είναι ότι με αυτά που διαβάζει δεν θα μάθει τίποτε, ούτε για τον παγανισμό, ούτε και για τον Χριστιανισμό. Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζει το πόσα συνειδητά ψέματα και παραχαράξεις έχουν γεννηθεί από αυτό το κίνημα και τους συγγραφείς τους. Τα έργα τους βρίθουν από αλλοιωμένα πατερικά εδάφια, αλλοιωμένα νοήματα βιβλικών χωρίων, αλλοιωμένες περιγραφές ιστορικών γεγονότων. Έχουν αποκαλυφθεί εκατοντάδες τέτοιες προσπάθειες από τους συγγραφείς αυτούς και είναι εντυπωσιακό ότι η συγγραφέας τους αναφέρει απλοϊκά στη βιβλιογραφία της λες και πρόκειται για τον Ράνσιμαν ή τον Οστρογκόρσκι!

Επειδή πιστεύω ότι στις ιστοσελίδες σας κυριαρχεί η σοβαρότητα, θεωρώ ότι αυτό το κείμενο δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο περιεχόμενο. Είναι ένα κείμενο που υπάρχει κίνδυνος να δείξει πως οι ιστοσελίδες σας ανήκουν στο χώρο της παραδοξολογίας που εκφράζουν οι εκπομπές του Χαρδαβέλα, το περιοδικό "Δαυλός", τα βιβλία του Καλόπουλου, του Ρούσσου, του Ρασσιά κ.λπ. Άλλωστε, κανείς άλλος εκτός από αυτούς μεταξύ τους, δεν φιλοξενεί τις απόψεις τους, οι οποίες δεν έχουν σχέση ούτε με την επιστήμη, ούτε φυσικά με την ιστοριογραφία. Ουδείς από αυτούς και κυρίως τα συγκεκριμένα έργα τους δεν έχουν αναγνωριστεί ως σοβαρά από τους "ομοτίμους" τους. Ακόμη και ο Κορδάτος είναι ξεπερασμένος, με μια μαρξιστική θεώρηση των πραγμάτων και με σημαντική απουσία στήριξης των συμπερασμάτων του στη βιβλιογραφία. Σήμερα, δεν είναι δυνατόν να ανατρέχουμε σε συγγράμματα ύφους της "Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας" για να γράψουμε ιστορία. Ακόμη και τα βιβλία του Κυριάκου Σιμόπουλου, εκτός από εκείνα που αφορούν τις μαρτυρίες των περιηγητών, δεν έχουν τύχει αναγνώρισης από την βιβλιογραφία των έγκυρων ιστορικών.

Σας ευχαριστώ για την υπομονή και την κατανόησή σας!

Φιλικά

Αποστολόπουλος Ιωάννης

Απάντηση από την Ματιά:

Αγαπητέ κύριε Αποστολόπουλε, η Ματιά όπως οφείλει να κάνει κάθε ΜΜΕ (ιστοσελίδα, εφημερίδα, ραδιόφωνο ή τηλεοπτικός σταθμός) που θέλει να αποτελεί ένα ανοικτό βήμα για τους επισκέπτες - αναγνώστες - ακροατές - τηλεθεατές του, φιλοξενεί όλες τις απόψεις που τίθενται υπ' όψιν της. Έτσι, τόσο το κείμενο της κας. Ηλιάδη όσο και το δικό σας έχουν θέση στις σελίδες μας και δημοσιεύονται χωρίς καμία απολύτως λογοκρισία, σχολιασμό ή περικοπή.

Με εκτίμηση

Ματιά